Nasza górka

Wokół naszego pensjonatu jest dużo górek, w zasadzie  wszędzie, gdzie się ruszymy to prawie zawsze mamy pod górę. Ale mamy z dziewczynami taką swoją ulubioną, na którą wybieramy się w poszukiwaniu echo. Dla nich to taki spokojny, godzinny marsz, choć górkę widać z naszych okien, pół godziny w górę i pół godziny w dół. Szukałam na mapach czy ma ona jakąś swoją nazwę, niestety nigdzie nic nie znalazłam. Tylko wysokość 773 m n.p.m. Ale dowiedziałam się, że miejscowi nazywali ją Pimberg. Dziwna nazwa, która nic mi nie mówi. Na szczyt góry prowadzi biała kamienista droga, w tej okolicy to dość częsty widok.
Wczoraj rano obudził nas deszcz. Zaraz jednak szybko się rozjaśniło, więc po śniadanku, po raz pierwszy w tym roku, wyruszyłyśmy na szczyt :) Po drodze zrywałyśmy dzikie maliny, których tu pełno, Ida zbierała kwiatki, jak zawsze, a Maja, jak zawsze kamienie :) Echo też było :)

A potem najlepsza zabawa, z górki na pazurki i kto pierwszy u mamy. Tym razem dziewczyny zbiegały i wbiegały z powrotem, tak kilkanaście razy co najmniej :)

A na sam koniec robimy sobie wspólne zdjęcie. Aparat na trawę i mama zbiega do dziewczyn. Pierwsze z takiej serii powstało poprzedniego lata, muszę je odnaleźć, to też wrzucę. Planuję takie wspólne co roku powtarzać. Szkoda tylko, że na tą górkę nie dajemy rady wejść zimą, może jak dziewczyny podrosną :)
W tym roku nasze zdjęcie wyszło tak :)

Miłego dnia wszystkim,

Asia